Vandaag verfde ik deze twee houten tafeltjes, die bij ons naast de bank staan, in gebroken wit. Dat moest natuurlijk ineens. Of nee, niet ineens, het was wel al een paar dagen een plan. Maar het bleef een onuitgevoerd plan, omdat ik het zo druk had met werk.
Vandaag had ik het ook te druk met werk. Maar ja.
Terwijl ik mails stuurde naar klanten keek ik naar de bruine tafeltjes. Ik vond ze ineens zo.. ja.., zo BRUIN. Zo donker. Zo niet bij de vloer passend. Ik kon me niet voorstellen hoe ik al die jaren met die lelijke dingen in huis heb kunnen leven. Kortom, ik sloeg door. De tafeltjes gingen een eigen leven leiden in mijn hoofd. En zodra dat gebeurt, is het beter om er maar gelijk iets aan te doen.
Fris wit moest het worden! Maar ook weer niet té wit, want dat vloekt bij de roomwitte kast. Ik haalde zijdeglans, rollers en grondverf en ging aan de slag. Binnen een paar uur zat ik alweer achter mijn computer. Helemaal voldaan.